Er wordt een beetje neergekeken op paardenbloemen, op het complex. Paardenbloemen, dat is onkruid. Dat moet weg. Dood. Uitgeroeid. Dat ik ze gewoon laat staan waar ze willen staan, daar wordt hier en daar laatdunkend over gedacht. En soms gesproken. Oh, hier komen al die paardenbloemen vandaan, krijg ik dan te horen. Van iemand die daar dan blijkbaar last van heeft. Maar kijk, op hun eigen dorre, omgespitte en gefreesde akkers met oranje restjes gras, daar bloeit helemaal niks. Dus ze mogen blij zijn dat de hommels en de bijen waarvan ze hopen dat die straks hun appeltjes en peertjes komen bevruchten, hun prijswinnende pompoenen, dat die op mijn geminachte onkruid in elk geval wel al wat te eten hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten