Met een eerlijk gezegd wat bedrukt humeur was ik vanmiddag op de tuin terechtgekomen. Dat heb ik soms, bedrukte humeuren, ik weet ook niet waarom. Door al het uitbottend groen, het zonnetje in top en fladderende vlinders en zoemende hommels en bijtjes ging het al snel weer wat beter. Maar de kers op de taart was toch de koolmees die, terwijl ik doodstil bleef staan kijken, met een snavel vol dons, na enige aarzeling toch maar mijn vogelhuisje in dook. Ik bleef nog even staan om een foto te maken als ie er weer uitkwam. Maar de koolmees was een stuk sneller dan mijn telefoon. U zult mij op mijn woord moeten geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten