Vanuit de tuin gezien

En zo struin ik bij ieder bezoek de tuin af, op zoek naar beestjes, bloemetjes en besjes. De telefoon in de aanslag om liefst een paar aardige foto's te maken. Voor het archief, maar vaak ook om met de één of andere app te weten te komen wat het is dat ik gefotografeerd heb. Hoe het heet wat ik zie. En vanuit de beestjes, de bloemetjes en de besjes gezien ziet dat er dan dus zo uit.

Elzenballet

Het elzenbladcircus is weer terug op de tuin. Vorig jaar ontdekte ik deze acrobatische rupsjes voor het eerst in mijn zwarte els. Aanvankelijk was ik, zal ik toegeven, niet zo blij, want ze vraten behoorlijk systematisch in hoog tempo blad voor blad mijn lieve, vers aangeplante boompje kaal. In rijen van tien begonnen ze aan de rand en vraten zich onverstoorbaar naar het steeltje, om daarna met de hele bups naar het volgende blad te verhuizen. Maar later zag ik wat een grappige beestjes het dan eigenlijk weer zijn. Die eensgezinde, gecoördineerde schranspartij is al bijzonder, maar als je tegen het blad tikt, met je vinger, of het blad beetpakt, steken ze allemaal, volkomen synchroon, onmiddellijk hun achterlijf omhoog, als in een strak geregisseerd ballet. Zonder te stoppen met vreten trouwens, dat gaat gewoon onverdroten door. Ik zag ze ook elke dag weer groter geworden, tot ze op een dag langzaamaan stuk voor stuk verdwenen. De grond in om te verpoppen, was mijn veronderstelling. Op internet vond ik uit dat het ging om de rups van de elzenbladwesp. Ik nam me voor het dit voorjaar in de gaten te houden, of ik elzenbladwespjes tegenkwam. Maar nee. Maar de rupsen zijn er wel weer. Ze zijn nog klein. Hun ballet is nog steeds leuk om naar te kijken. En die paar blaadjes van de Els, nou, dat moet dan maar.

De veelgeprezen natuur

Kijk, je hebt een insectenvriendelijke tuin, althans, dat beweer je steeds. Dus dan moet je niet vreemd opkijken wanneer daar inderdaad insecten op af komen. Ook niet wanneer dat insecten zijn waar je nou misschien niet één twee drie op zit te wachten. Ook die zul je moeten omarmen als onderdeel van de veelgeprezen natuur. En dat doe ik dan ook. Laat maar gaan, denk ik. En vertrouw erop dat de natuur weet wat ze doet. Bovendien is het toch ook een wonderlijk verschijnsel hoe die mieren een soort intensieve veehouderij opzetten. 

Boktor

Als je al wist dat het een boktor was, zou je misschien verwachten dat dit dan de doodskopboktor was. En dat had wat mij betreft makkelijk gekund, want dat bekt lekker, met al die o's, en ik heb niet heel veel verbeelding nodig om hier, op de schouders, een mysterieus grijnzende doodskop te zien. Maar nee, zo zit de wereld der insectennaamgeving niet in elkaar, want dit is de kleine wespenboktor. Nou ja, dat kan ook.

Herstel

Voor de volledigheid, en om te laten zien dat ik niet helemaal uit mijn nek zit te oreren, maar ook om toe te geven dat ik toch ook weer eens een klok en klepel verhaal heb op zitten hangen, een tweede portret van de doodskopzweefvlieg, dit keer meer ten voeten uit. Daarop is te zien dat in de tekening van zijn borststuk, op zijn rug, direct achter zijn kop, met enige verbeelding een doodskop valt te ontwaren. Vandaar doodskopzweefvlieg. Dus niet, zoals ik eerder beweerde, in de tekening van zijn achterlijf. Maar goed, niet om mijn gelijk te halen, op zijn achterlijf zie ik toch echt ook iets van een doodskop. Maar dat zal dan wel mijn verbeelding zijn.

Tevredenheid kent geen tijd

Deze doodskopzweefvlieg zit tevreden in zijn handjes te wrijven, op het blad van de Gunnera. En dat is natuurlijk fijn om te zien, wanneer je, zoals ik, probeert er een insectenvriendelijke tuin op na te houden. Hoe meer tevreden handenwrijvende insecten hoe beter. Doodskopzweefvlieg heet ie omdat in de tekening op het achterlijf iets van een doodskop valt te ontwaren. Dat kun je op deze foto dus niet zien, omdat ik zelf dan weer zo tevreden was over dat handen wrijven.

In de groei

De vorige keer dat ik over mijn kastanjeboompje schreef, had ik 'm speciaal voor de gelegenheid opgemeten, met een rolmaat, en kwam hij op vijfenzestig centimeter. Dat was vlak voor de knoppen open gingen en het blad eruit barstte. En moet je 'm nu eens zien. In anderhalve maand tijd is ie bijna twee keer zo groot geworden. Kleine kinderen worden groot.

Maria

Vandaag is de tweede sterfdag van mijn oude schoonmoeder. De laatste jaren van haar leven kwam ze aan tuinieren niet meer toe, maar daarvoor was haar tuin haar koninkrijk. Die stond er dan ook altijd bij om door een ringetje te halen. Over mijn tuin was ze niet te spreken. Dat wil zeggen, één keer heb ik haar meegenomen, om haar mijn tuin te laten zien. Toch een beetje trots misschien. Maar aan sociale plichtplegingen deed ze in die tijd al niet zo erg meer. Wát een tróep!, was haar oprecht geschokt, hartgrondig commentaar. Ze kon zich niet inhouden en begon meteen van alles uit de grond te trekken, tot ze al snel besloot dat het onbegonnen werk was. Zelfs voor haar. Wát een rotzooi, zei ze nog maar eens. Het zal zo'n vier jaar geleden zijn, mijn tuin is vier jaar verder, maar ik vermoed dat het nog steeds haar goedkeuring niet zou kunnen wegdragen. Wel kreeg ik eens een plantje van haar, voor mijn tuin. Een anjertje. Een roze anjertje. Vorig jaar bloeide het voor het eerst op haar sterfdag, dit jaar bloeit het opnieuw. Dus misschien valt het mee.

Vrolijkheid

En dat staat dan zo'n beetje verspreid door de tuin vrolijkheid te verspreiden. Het kunnen er eigenlijk nooit genoeg zijn, aan vrolijkheid is veel behoefte.

#3

De foto die je wist dat zou komen. Sorry, voor deze slechte opening. Omdat ik ze zo mooi vind, heb ik alliums (allia? vraag ik mij serieus af, of heb ik dan toch helemaal voor niks drie jaar lang zes uur per week zitten lijden bij meneer Daniëls - ooooooh, jullie leren het nooit!), uienbloemen dus, heb ik zo hier en daar door de hele tuin verspreid gepoot. Knoflook reken ik mee. Heb ik ook overal en nergens neergezet, gewoon voor de bloem, die knollen mislukken toch altijd, die koop ik wel in de supermarkt. Dus ik heb de verschillende stadia op voorraad, zogezegd. En kijk nou toch eens wat een schoonheid. Ik word daar heel gelukkig van. Zonder overdrijven.

Deel twee

Ja, dat wordt een vervolgverhaal natuurlijk, dat kun je van tevoren aan zien komen. Maar is niet het hele leven een vervolgverhaal. Is het leven niet net een uienbloem. Een goed ingepakt bundeltje talenten en eigenschappen, die zich langzaam ontvouwen, ontplooien, ontwikkelen en kleur krijgen. Kleur geven aan het bestaan, het leven. De bloem die, eenmaal uitgepakt en tot wasdom gekomen, een tijdlang in volle bloei staat, in de spreekwoordelijke bloei van zijn leven, om uiteindelijk aan de weg terug te beginnen. Te verwelken, te verdrogen en te sterven. Maar zover zijn we gelukkig nog niet. Nee zeg..

Ingepakt

Nog iets waar ik enthousiast van word. Alliums. Allia? Uienbollen dan maar. Is een genot om dat van dag tot dag te volgen. Pakken zichzelf langzaam uit, als een cadeautje. Zo'n cadeautje waar dan weer nieuwe cadeautjes in zitten, die steeds wat meer kleur krijgen en uiteindelijk als vuurwerk openspatten. Om het te vieren.

Paars

Ik zal niet zeggen dat ik een bloemenzee onder mijn hoede heb, maar er begint toch steeds meer te bloeien, zie ik op mijn verkenningsrondje door de tuin. Deze paarse akelei bijvoorbeeld. Wat een kleur. Wat een bescheiden schoonheid. Ik houd ervan.

Lievelings

Mammoetblad, is de toepasselijke bijnaam voor de Gunnera. Toch wel één van de pronkstukken op de tuin, vind ik. En het is mijn tuin, dus ik mag het zelf weten. Ik houd van die grote, stevige, stekelige bladeren, die harde stengels en die vreemde prehistorische bloemkolven die zich altijd een beetje verscholen houden onder al dat blad. Ik schreef er al eerder een stukje over. Drie of vier jaar geleden kreeg ik een paar ruw uit de tuin van een buurvrouw gehakte stompen, ik stopte ze in de grond en gaf liefde, aandacht en water. Veel water. Het eerste jaar hield ie het nog bescheiden maar daarna werd ie ieder jaar weer hoger dan het vorige. En ieder jaar sta ik weer versteld van zoveel levenslust en groeikracht en vraag ik me weer af waar het in vredesnaam allemaal vandaan komt.

Hoog bezoek

Al ben ik groot liefhebber van vogels, een groot vogelaar ben ik niet. Zeker op het gebied van hun geluid - en vogels kijken is voor 90% vogels horen, heb ik mij laten vertellen - ben ik zo goed als onwetend. Ik doe mijn best hoor, met de merlin bird app, maar het beklijft niet. Ene oor in, andere oor uit. De tjiftjaf is daar sinds kort een uitzondering op. Roept ook gewoon tjiftjaf natuurlijk, hoewel minder gearticuleerd dan ik het hier opschrijf, maar dat zal helpen. En nu ik het eenmaal hoor, snap ik niet dat ik het ooit niet gehoord heb, want ik hoor 'm de hele tijd en overal, overal bovenuit. Blijkt nu ook frequent bezoeker van de tuin te zijn, zag ik, want nu ik 'm hoor, zie ik 'm ook. Zit hoog boven in de wuivende wilg te tjiffen en te tjaffen en trekt zich van mij niet eens zo gek veel aan. Ik voel me vereerd.

De aanhouder

Al ik weet niet hoe lang en hoe vaak heb ik het geprobeerd, met het Brandkruid. Niet alleen vanwege de grappige bloemen in etages, of het mooie, zachtgroene blad, maar ook om de vrolijke staketsels die ervan overblijven aan het eind van de herfst, de hele winter door. Feestelijke silhouetten. Zonde om weg te knippen aan het begin van weer de lente, zo leuk. Maar op een of andere manier wil het niet erg. Een paar blaadjes laag bij de grond kunnen er ieder jaar dan nog net vanaf, maar daar blijft het dan ook bij. Dit jaar, ik druk mij voor de zekerheid voorzichtig uit, dit jaar lijkt het dan, geloof ik, te gaan lukken.

Voor later

Later, fantaseerden mijn vrouw en ik vroeger, toen we nog jong en mooi waren, later als we groot zijn, hebben we een huis met een tuin, en in die tuin een enorme rode beuk met een ronde bank om de stam. Om daar, nog altijd samen, bedaagd op een mooi en liefdevol leven terug te zien. Vanuit die gedachte heb ik een jaar of vier geleden dit rode beukje als zaailing uit een vakantiebos meegenomen. Of ie op tijd enorm zal zijn, staat te bezien, maar hij doet zijn best. Net als wij. En meer, dat weten we allemaal, kun je niet doen.

Schone zaak

Maar ergens tussen al dat groene geweld van uitgelopen en in het blad gesprongen bomen en struiken, massaal opgerukte Heermoesvelden en kniehoog opgeschoten gras staat dan ook, zeer bescheiden in de minivijver, half verscholen onder de ontplofte Dotter, dit bloempje op ontdekking te wachten. Eerst dacht ik: gut, wat merkwaardig, een Pinksterbloem in het water, maar de app leerde mij dat het 100% een Waterviolier was. Waarvan ik me nu ook herinnerde dat ik die vorig jaar van mijn dochter had gekregen, in de minivijver had gezet en er daarna nooit meer iets van had vernomen. Tot nu dus.

Gier

Zo'n tuin gaat gewoon door als je er even niet bent. Die heeft geen vakantie. Zeker geen voorjaarsvakantie. Dus behalve dat allerlei boompjes en struiken bij terugkomst plotseling vers in het blad staan, en kleine sla-plantjes groot zijn geworden, is er ook opeens een enorme lijst aan achterstallig onderhoud. Om te beginnen de niet te winnen eeuwigdurende moedeloos makende strijd tegen het Heermoes. Ik schreef daar al eerder over. Het lijkt een recordjaar te zijn, dit jaar, want het staat werkelijk overal. In een niet te stuiten opmars neemt het de hele tuin over.
Ik las ooit ergens, op een goedbedoelende groene site, dat je gier kunt maken, van de geplukte pluimen, en dat die gier dan allerlei mineralen en andere goede stoffen zou bevatten die de plant uit de diepe bodem naar boven had gehaald, die je dan dus, met die gier, weer over je tuin zou verspreiden, en daarmee, let op, zelfs het Heermoes zou bestrijden.
Sterk verhaal natuurlijk, zeker in combinatie met de alom te vinden informatie dat Heermoes vooral groeit op arme grond, maar goed, ik vond het ook wel een mooi verhaal, dus tot nog toe heb ik ieder jaar vele liters heermoesgier gebrouwen en verspreid. Ook omdat ik het eigenlijk wel leuk werk vond, ergens. Je moet het toch wegplukken en het idee dat je er daarna iets nuttigs mee doet, geeft je meer het gevoel dat je aan het oogsten bent. Klinkt positiever. En dat roeren in grote emmers stinkende prut, en dat afgieten door een zeef, en dat verdunnen met water heeft allemaal de prettige schijn van doortastende deskundigheid.
Wel jammer dus dat al die alchemistische moeite nu blijkbaar tot een recordjaar heeft geleid, voor de Heermoes. Al zou je, doorredenerend op het positieve spoor, ook van een recordoogst kunnen spreken.

 

Pierre de Souvenir

Altijd spannend, als je weer terug komt van vakantie, al was het maar twee weken: hoe staat de tuin erbij? Waar begin je met kijken, als je vol blijde verwachting van je fiets stapt. Naar de slaplantjes, in de kas? Of de geënte appelboompjes, die je jongste zoon, die ze twee weken water gaf, Frankentrees noemt, een benaming die we erin houden. De lathyrus, die je vlak voor vertrek nog even snel hebt staan verspenen. De voorgezaaide kaardebol, met zaad van je vorige vakantie in Frankrijk. De kastanje, dit jaar voor het eerst in de grond. De rabarber, die nog net voor de vakantie tegen alle verwachting in boven de grond leek te gaan komen? De meidoorn, de sleedoorn, het sporkehout? De bessen, de elzen, het brandkruid. Een eerste rondje door de tuin laat zien dat er in twee weken veel kan gebeuren. En dat ik een hoop gemist heb, aan groei en bloei. Dan eerst maar eens de uit Bretagne meegesleepte pierres de souvenir een plekje geven.

Eerste oogst

Dat wij nu twee weken op vakantie zijn, en ik de dagelijkse zorg voor de tuin uit handen heb moeten geven aan mijn twee zonen, die dat ongetwijfeld naar eer en geweten op zich zullen nemen, betekent niet dat er helemaal niets gebeurt. Van menig vakantie zijn wij teruggekomen met nieuwe aanwinsten voor de tuin. Tijdens lange wandelingen uit de grond gestoken en in meegenomen plastic zakjes in leven gehouden om ze in Noord Holland een nieuw bestaan aan te bieden. Met wisselend succes overigens, niet alles kan tegen wind, regen en klei. Erg voortvarend zijn we wat dat betreft nog niet geweest, deze eerste week. De oogst bestaat vooralsnog uit een handvol stekjes van wat op het eerste oog een soort hertshooi lijkt, maar dan net anders. Geknipt van de struik die over de schutting van het vakantiehuisje groeit. 

Kers

Het is een genot om op de tuin te zijn deze dagen. Elke dag is het groener, komt er meer tevoorschijn uit de grond en staat er meer te bloeien. Eén en al inspirerende levenslust. 

Haas

Meestal schrijf ik hier goedgeluimde stukjes, met vrolijk stemmende fotootjes, over het zorgeloze leven op de volkstuin. Vandaag ben ik daar even niet voor in de stemming. Lees hier en eventueel hier maar waarom, dan houden we het hier verder zo gezellig mogelijk.

Eiken en eikels

Sporen van dierlijke aanwezigheid. Op verschillende plekken in de tuin vind ik ze, leeggegeten eikels. De eikjes die ik hier en daar in potten heb staan zijn de komende honderd jaar waarschijnlijk nog niet zo groot dat ze eikels gaan dragen. Wel verklaart het de eikjes die ik op verschillende plekken spontaan op zie komen, in de tuin. Vergeten voedselvoorraden. Of verloren of achtergelaten buit.  

Druppelsgewijs

Deze vrouwenmantel heeft geen pfas nodig om waterafstotend te zijn. Wonderlijk ook dat ie juist door waterafstotend te zijn water vasthoudt. Voor later. De natuur is toch echt een stuk slimmer en verstandiger dan wij.

Hotelgast

Vorig jaar plaatste ik een insectenhotel in de tuin. Ook wel bijenhotel genoemd. Er was veel belangstelling voor. Vandaag zag ik de eerste metselbijtjes er ook weer voor hangen, op zoek naar het beste plekje. Maar ergens verstopt in een donker vergeten spelonkje zag ik ook een andere hotelgast zijn of waarschijnlijk haar kansen afwachten. Strikt genomen geen insect, laat staan een bij, maar wel ook gewoon natuur natuurlijk. 

Plantage

Mijn vrouw laat allerlei wortelschieten, in de vensterbank van het keukenraam, om het als kiemen door de salade te roeren. Superfood. Zo waren ook deze mungbonen bedoeld om taugé te worden. Ik zette er een paar in een bakje met grond, meer uit balorigheid dan wat anders, en nu heb ik opeens een mungbonenplantage.  

Appelstruik

Dit appelboompje komt niet hoger dan mijn middel. Het is dan ook een zogenoemde minitree. Je moet bijna bukken om de appels te plukken, straks. Appelstruik, zou ook een passende benaming zijn, en nog in de moerstaal ook. 

Wat zoemt daar

Meestal loop ik eerst eens even een rondje over de tuin, om te zien wat er nu weer is veranderd. Wat er nu weer is uitgelopen of opgekomen. Tegelijk let ik op alles wat rondvliegt en fladdert, loop er als een dwaas achteraan te hobbelen, in een poging het op de foto te krijgen. Ook om zo te weten te komen wat het is, dat daar zoemt. Valt nog niet mee want het lijkt of ze je zien aankomen, met je telefoontje, en voor je ze in beeld heb zijn ze alweer uit beeld. Deze honingbij maakte het de pis niet lauw.

Tja

Binnenkort gaan wij voor een korte vakantie van huis. Dat is heerlijk. Ik verheug me er op. Al speelt ook de gedachte dat ik dan dus een tijdje niet op de tuin kom. Niet meer de kleine dagelijkse ontwikkelingen kan volgen. Net nu van alles begint te bloesemen.

Sla eten

Voor één groente hoef ik nooit veel moeite te doen, en dat is deze rode sla. In de zomer is er altijd wel een krop die doorschiet, al is het maar omdat ik dat laat gebeuren sinds ik het door heb, en die na de bloei het pluis laat waaien, zodat ik aan het begin van het voorjaar op de vreemdste plekken zaailingen vind. Ook nu weer. Ik verzamel ze, zet ze in potjes om wat groter te worden en daarna in één van de bakken. In keurige rijtjes, zodat het net lijkt alsof. Nog een groot voordeel is dat de slakken het niet lusten. Ik houd van rode sla. Ik heb er nu een stuk of twaalf, dus dat wordt straks weer even flink sla eten omdat ze allemaal tegelijk klaar zijn. Al laat ik er natuurlijk ook weer eentje doorschieten.

Goed teken

Ik schreef al eerder een berichtje over het sierappelboompje uit onze voortuin dat asiel kreeg op de volkstuin. Groene puntjes werden gevolgd door de eerste blaadjes, en nu dan ook wat bloesemknopjes hier en daar. Het lijkt me een goed teken.

Eindelijk?

Het is nog geen Pasen, maar daar is al de Pinksterbloem. Zouden ze dit jaar dan éíndelijk op één dag vallen? Dat mijn moeder dit nou niet meer mee mag maken..

Verkenner

We zitten midden in de bijentelling 2025, las ik toevallig ergens. En het is alsof ze dat zelf ook toevallig ergens gelezen hebben, want daar waren ze. Het waren er in elk geval vier en ze zoemden op en neer langs mijn huisje, op zoek naar de gaatjes die ik daar speciaal voor hun in heb geboord. Rosse metselbijtjes. Het zijn verkenners denk ik, hoop ik, want vorig jaar was mijn toen net geplaatste insectenhotel binnen de kortste keren volgeboekt. Dat het slecht gaat met de bijen, met de insecten in het algemeen, hoef ik er niet bij te zeggen. Dat weet iedereen al. Dus nu hoeven we er alleen nog maar iets aan te doen.

Zeldzaam

Wanneer op de tuin iets opkomt dat ik niet ken, of iets rondvliegt of kruipt dat ik niet meteen thuis kan brengen, en dat komt nogal eens voor, is daar altijd de app obsidentify, die het vaak wel weet. Of in elk geval een aantal suggesties doet van wat het zou kunnen zijn, en met hoeveel procent zekerheid. Je krijgt dan de Latijnse naam, die je meteen weer vergeet, de Nederlandse naam, indien die bestaat, wat vooral bij insecten niet vanzelfsprekend blijkt te zijn, en die je vaak ook vrij snel weer kwijt bent, plus een melding van hoe bijzonder je ontdekking is. Dat loopt van algemeen, via vrij algemeen naar zeldzaam. Over het algemeen zijn mijn ontdekkingen algemeen. Hoe bijzonder ik ze zelf soms ook vind. Dit plantje heb ik wekenlang langzaam maar zeker op zien komen. Bijna had ik het als gras weggetrokken, zo onbeduidend en nietszeggend was het. Nu zat er dan eindelijk een bloemetje aan waar de app iets mee kon. Allium paradoxum. Die naam mag u weer vergeten. Armbloemig look, in het Nederlands. 100% zeker. En, nu komt het: zeldzaam. Ik bedoel maar, nooit zomaar iets wegschoffelen.

Aanwaaier

Ook leuk, er komt van alles aanwaaien, als je niet oplet. Of eigenlijk als je wel oplet. Dit schattige, kleine bloempje bijvoorbeeld, kruipt zo opeens onder de snijbiet uit. Ik heb geen idee wat het is, behalve mooi, maar de app helpt me verder. Gewone duivenkervel. Nou, noem het maar gewoon. Een pioniersoort op stikstofbodem, lees ik verder. En een echt akkeronkruid. Welkom op mijn tuin.

Jostablumen

Toen ik m kreeg, van een vriendin, de jostabes, had ik er nog nooit van gehoord. Ik kreeg m als een stokje met wat wortels. Voormalige vensterbankvulling. Al twee lentes stond ie als eerste in het blad, van de hele tuin. Vorig jaar had ik er wat bessen van. Lekkere bessen, ook nog. En kijk eens wat een schattige bloemetjes nou toch weer. Op internet lees ik dat het een gecultiveerde struik is. Een complexe kruising tussen zwarte bes, kruisbes en worcesterbes. Van die laatste heb ik ook nog nooit gehoord. De naam is een samenvoeging van de Duitse originelen Johannisbeere und Stachelbeere. Waarom de Worcesterbeere niet mee mag doen weet ik niet. Maar wat zou het allemaal, kijk nou, die bloemetjes.

Onkruid bestaat niet (2)

Er wordt een beetje neergekeken op paardenbloemen, op het complex. Paardenbloemen, dat is onkruid. Dat moet weg. Dood. Uitgeroeid. Dat ik ze gewoon laat staan waar ze willen staan, daar wordt hier en daar laatdunkend over gedacht. En soms gesproken. Oh, hier komen al die paardenbloemen vandaan, krijg ik dan te horen. Van iemand die daar dan blijkbaar last van heeft. Maar kijk, op hun eigen dorre, omgespitte en gefreesde akkers met oranje restjes gras, daar bloeit helemaal niks. Dus ze mogen blij zijn dat de hommels en de bijen waarvan ze hopen dat die straks hun appeltjes en peertjes komen bevruchten, hun prijswinnende pompoenen, dat die op mijn geminachte onkruid in elk geval wel al wat te eten hebben.

Wit

Dit perenboompje kreeg ik vorig jaar van vrienden, ter gelegenheid van een succesvol verlopen voorstelling. Het reikt nauwelijks tot mijn middel maar gaf meteen al zoveel peren dat de takken ervan door gingen hangen. Het was even afwachten hoe hij de winter door zou komen, als ex potplant, maar aan deze voorzichtig ontluikende bloesem te zien komt het goed. Ik moest wel meteen aan het boek Perenbomen Bloeien Wit denken, bij het fotograferen van deze vooralsnog toch duidelijk roze puntjes. Ik zal het weer eens tevoorschijn halen.

Bewijsstuk A

Met een eerlijk gezegd wat bedrukt humeur was ik vanmiddag op de tuin terechtgekomen. Dat heb ik soms, bedrukte humeuren, ik weet ook niet waarom. Door al het uitbottend groen, het zonnetje in top en fladderende vlinders en zoemende hommels en bijtjes ging het al snel weer wat beter. Maar de kers op de taart was toch de koolmees die, terwijl ik doodstil bleef staan kijken, met een snavel vol dons, na enige aarzeling toch maar mijn vogelhuisje in dook. Ik bleef nog even staan om een foto te maken als ie er weer uitkwam. Maar de koolmees was een stuk sneller dan mijn telefoon. U zult mij op mijn woord moeten geloven.

Ent goed al goed

Een paar weken geleden deden we een workshop enten, mijn vrouw en ik. Een evenement hier in de buurt van Groei en Bloei. We entten ieder twee verschillende appels op een wortelstok. Het was nog helemaal niet eenvoudig. Met argusogen hielden we de afgelopen weken onze kindjes in de gaten. Twee in de open lucht van de achtertuin, twee in de gepamperde omgeving van de kas op de volkstuin. En vandaag was een heuglijke dag want één van de twee pogingen op de volkstuin, de James Grieve om precies te zijn, vertoont onmiskenbaar tekenen van leven.

Nieuwe aanwinst

Strooiselroof, ik mag mij er graag aan bezondigen. Een woord dat ik leerde van een vriend die in gemeentelijke groenkringen werkt. Het klinkt illegaal en dat schijnt het dan ook te zijn. Hoewel het op de schaal waarop het door mij wordt bedreven redelijk onschuldig genoemd kan worden. Vind ik zelf. Zo af en toe en hier en daar graaf ik eens een zaailing uit van het een of ander, meestal op plekken waar die anders ongetwijfeld ten prooi zou vallen aan de gemeentelijke snoei- en maaibrigades, om er op de tuin een boompje of een struikje uit op te laten groeien. Zo heb ik al een geroofd arboretumpje van verschillende eikjes, zwarte beukjes, tamme kastanjes, lijsterbes, en meidoorn. Daar lijkt nu deze grauwe wilg aan toegevoegd. Tijdens een wandeling nam ik twee stekjes mee, uit de berm, en één ervan staat nu in bloei.
 

Huiszebraspin

In navolging van mijn dochter, die er een 1000 soorten tuin op na houdt, probeer ik alles wat rond kruipt of vliegt of scharrelt te fotograferen, om zo in elk geval achter de naam te komen. Mijn dochter is er beter en fanatieker in dan ik. Zij onthoudt bijvoorbeeld ook alle namen van wat ze ooit gezien heeft. Ik niet. Maar goed, zo zie ik dan steeds iets nieuws. Dit minuscule spinnetje liep op en neer over mijn huisje, in de zon, en verkende de gaten die ik er eigenlijk voor bijen in had geboord. Maar alles wat leeft is welkom. 

Don Quichotte

Met het voorjaar en het mooie weer is ook de eeuwigdurende en niet te winnen strijd tegen het Heermoes begonnen. Een op zich niet eens echt lelijke plant, eerder een beetje onopvallend, die het goed zou doen als groene opvuller in boeketten, maar die ook de megalomane neiging heeft de hele tuin over te nemen. Met wortels als een glasvezelnetwerk door het hele perceel. Een zevenkoppige draak die voor elke afgeplukte pluim zeven nieuwe pluimen omhoog stuurt, binnen een dag als het moet. Tegen beter weten in loop ik weer mijn gebukte rondjes om de overal opschietende bloeiaren weg te plukken. Dat moet ook nog een beetje voorzichtig, heb ik vorig jaar geleerd, omdat die bij het minste geringste hun sporen met de wind mee laten waaien. Maar goed, denk ik dan naïef, als ik ze nou maar allemaal wegpluk, valt er voor die sporen ook niks te bevruchten.

In de week

Van mijn dochter kreeg ik vorig jaar een klein lathyrus plantje, dat in de loop van de zomer uitgroeide tot een flinke struik, waar na de bloei handenvol boontjes aan hingen te drogen. Die ik allemaal plukte zodra ze droog genoeg waren. In een boek las ik dat je de zaden het beste even kunt weken, voor je ze in het voorjaar hoopvol ter aarde bestelt, dus ik dacht: laat ik dat advies eens opvolgen. Nu is het afwachten of ik straks weer een plantje kan teruggeven aan mijn dochter. Of misschien wel meer dan één.

Bijna vergeten

Vorige week nog ontdekte ik een klein, rommelig hoopje beginnend blad aan de rand van de vijver, min of meer overwoekerd door niet eens al te hoog gras, waarvan ik dacht: gut ja, dotterbloem, stond daar. En nu, nauwelijks een week later dus, staat ie al in bloei. 

Minimonument

Bij het hoognodig opruimen van mijn huisje trof ik ook binnen allerlei sporen van dierlijk leven aan. Je gaat je bijna schuldig voelen dat je dus eigenlijk een biotoop staat te verstoren, met je blinde opruimdrift. Dit geraffineerde kunstwerkje is de cocon van een koolwitje. Als rups heeft die zich vorig seizoen waarschijnlijk nog tegoed gedaan aan mijn vers opgekweekte kasplantjes en aan het gat onderin te zien is de vlinder inmiddels alweer gevlogen om her en der eitjes te leggen waar weer nieuwe rupsen uitkomen die weer nieuwe vers opgekweekte kasplantjes op zullen vreten. Maar wat een schoonheid. Ik laat het zitten als monumentje voor de wonderen der natuur.
 

De ware zin van het leven

 

Vier jaar geleden kreeg ik van een kleine vriendin een wilde kastanje in mijn hand gedrukt. Die had ze opgeraapt. Er zat al een worteltje aan. Ik deed m in een potje, er kwamen voorzichtig een paar blaadjes aan, hij kreeg twee keer een grotere pot en ieder voorjaar was het weer spannend of die grote, glanzende knop zou openbarsten. Aan het eind van het vorig seizoen zette ik m dan in de volle grond, voorzag m van een bosachtige bodem, met veel dood blad en stokjes, ruimte en compost. En ja hoor, gisteren zag ik dat er beweging in zat. Hij is nu vijfenzestig centimeter hoog, ik heb het opgemeten. Of ik er ooit onder zal zitten valt te betwijfelen, maar: "De ware zin van het leven is om bomen te planten, waarvan je niet verwacht er onder in de schaduw te zullen zitten", las ik ooit, ergens.

Open deur

Toen ik aan deze tuin begon, wat zal het zijn.. vier jaar geleden geloof ik, we zaten midden in de pandemie, bouwde ik met mijn zoons dit zelfverzonnen houten huisje met veel ramen. Het is te klein om er een beetje in te zitten en ook verder van iedere luxe verstoken, maar goed, wie heeft er luxe nodig? En zitten doe ik wel in de zon, op het terras ervoor. Als ik daar tijd voor heb tenminste want er is altijd wel iets te doen. Waar ik ook vrij lang geen tijd voor gehad heb, of tijd voor gemaakt heb als ik eerlijk ben, is het plaatsen van een deur. Zeker een jaar lang heeft dat ding enorm in de weg gestaan in en om mijn huisje, zonder dat ik andere actie ondernam dan 'm zolang even ergens anders neerzetten. Maar zie, het is nu toch zover gekomen. En, zoals wel vaker met de zaken die je maar voor je uit blijft schuiven, het was een werkje van niks.
 

Leuk

Heb je hem weer, met z'n kikkers. Jaja, ik weet het. Laat me maar. Ik vind het gewoon leuk.