Dit sierappelboompje heeft een paar jaar in onze voortuin gestaan, waar mijn vrouw er ieder jaar harder op ging mopperen dat het een raar, scheef boompje was dat eigenlijk niet aan de verwachtingen voldeed. En, het moet gezegd, het was inderdaad een raar, scheefgegroeid boompje en de appeltjes die er tegen de winter aan kwamen werden door de vogels alleen in allerhoogste nood gegeten. Wel heb ik van die appeltjes een paar zaailingen weten op te kweken, die op mijn tuin nu al twee jaar staan te aarzelen of ze het leven bij de horens zullen vatten of niet. Toen afgelopen herfst mijn vrouw de geest kreeg en het boompje moest wijken voor iets anders, kreeg het asiel in mijn tuin, bij haar eigen nakomelingen. Veel wortel zat er niet aan dus het was afwachten of het wat werd. Misschien was het een goed voorteken dat de meegeëmigreerde appeltjes met een paar dagen verslonden waren, de vogels op de tuin zijn kennelijk een stuk minder kieskeurig dan hun stadse broeders en zusters, in elk geval, nu de zon er een paar dagen op staat begint het boompje uit te botten. Het blijft afwachten, want voor hetzelfde geld is het een laatste oprisping maar ik geef er de voorkeur aan te denken dat het pure dankbaarheid is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten