Maria

Vandaag is de tweede sterfdag van mijn oude schoonmoeder. De laatste jaren van haar leven kwam ze aan tuinieren niet meer toe, maar daarvoor was haar tuin haar koninkrijk. Die stond er dan ook altijd bij om door een ringetje te halen. Over mijn tuin was ze niet te spreken. Dat wil zeggen, één keer heb ik haar meegenomen, om haar mijn tuin te laten zien. Toch een beetje trots misschien. Maar aan sociale plichtplegingen deed ze in die tijd al niet zo erg meer. Wát een tróep!, was haar oprecht geschokt, hartgrondig commentaar. Ze kon zich niet inhouden en begon meteen van alles uit de grond te trekken, tot ze al snel besloot dat het onbegonnen werk was. Zelfs voor haar. Wát een rotzooi, zei ze nog maar eens. Het zal zo'n vier jaar geleden zijn, mijn tuin is vier jaar verder, maar ik vermoed dat het nog steeds haar goedkeuring niet zou kunnen wegdragen. Wel kreeg ik eens een plantje van haar, voor mijn tuin. Een anjertje. Een roze anjertje. Vorig jaar bloeide het voor het eerst op haar sterfdag, dit jaar bloeit het opnieuw. Dus misschien valt het mee.