Jan, James en Ingrid Marie

Gisteravond waren mijn vrouw en ik enthousiaste deelnemers aan een cursus dan wel workshop fruitbomen enten, in de aula van de plaatselijke middelbare school. Mijn vrouw had ons ervoor opgegeven bij haar favoriete tijdschrift Groei en Bloei. De andere deelnemers waren ook heel erg Groei en Bloei. We oefenden eerst op wilgentakjes, want zo makkelijk als het er bij die meneer uitzag was het zeker niet. Ieder had recht op twee appelsoorten. Wij spreidden onze mogelijkheden zo breed mogelijk en hebben nu vier verschillende appelsoorten in huis. Over drie jaar. Op z'n vroegst. In principe. Want, als gezegd, zo makkelijk als het er bij die meneer uitzag was het zeker niet.

Kapoentje

 

Dat ze geluk brengen schijnt bijgeloof te zijn, geloof ik. Toch word ik er elke keer dat ik er een zie scharrelen een beetje gelukkig van. Dus een kern van waarheid zit er in. Al is dit dan wel weer een Aziatische indringer, meen ik, die het de inheemse soorten moeilijk maakt. Het is nog niet zo makkelijk om gewoon zonder voorbehoud of kanttekeningen gelukkig te zijn.

In plaats van peren

Als één van de eerste boompjes zette ik een perenboompje in de tuin. Een peer is er vooralsnog niet aan gekomen, maar ik houd moed. Je moet wat. Wat me na verloop van tijd opviel was dat er onderaan de stam uitlopertjes verschenen die bij nadere inspectie ander blad voerden dan de boom zelf. Zo'n boom is blijkbaar geënt op een andere stam. Het leek me het beste dat maar weg te knippen, maar ik zette er ook één in een potje water. En dat bleek aan te slaan. Het duurde enorm lang, maar er verschenen worteltjes en nog veel later iets dat op blaadjes leek. Vorig jaar zette ik het ter vertroeteling in een potje grond in mijn kasje en werd het vijftien centimeter hoog. In de herfst liet hij zijn blaadjes verdorren en vallen, als een echte boom, en nu schiet het leven er weer in. Volgens de app is het kweepeer. Dus wie weet.
 

Eilandjes van kleur

Afgezaagd misschien, krokusjes, maar elke keer dat ik de tuin op wandel word ik er enorm blij van. Kleine eilandjes van kleur in een nog dor paradijs. Met de belofte van nog veel meer. Ik geniet er van zolang het kan. Over een tijdje is het weer voorbij.
 

Palmkool

 

Je kunt natuurlijk enorm je best doen, met voorzaaien en verspenen en vertroetelen in de kas. Maar je kunt ook gewoon wachten tot het uit zichzelf op een volslagen willekeurige plek tevoorschijn komt. Had ik dat eerdere jaren al aan de hand met kroppen rode sla, deze keer is het de palmkool. Tenminste, daar lijkt het op. 

Tegoed

 

Jongens, wat een weertje vandaag. Het leek wel zomer op de tuin. Al was het natuurlijk ook nog gewoon een kale boel. En lieten de narcissen fijntjes weten dat het nog voorjaar is. Gelukkig maar, denk ik dan. Dan hebben we alles nog tegoed. Wat een heerlijk vooruitzicht. Wat een fijne tijd van het jaar.

Kraamwebspin

Terwijl ik zo hoopvol door mijn tuin loop te speuren, blik op de grond, zoekend naar nieuw leven, groene punten of scheuten die er eerder niet waren, een bloemetje hier of daar, zie ik ook al regelmatig een en ander wegkruipen of -schieten. Klein gekriebel dat zich veiligheidshalve uit de voeten maakt. Zoals deze kraamwebspin. Ook wel grote wolfspin genoemd, lees ik. Een actieve jager. De naam dankt ze aan het feit dat ze haar eieren in een web legt, een kraamweb, en daar enige broedzorg bij levert. Voor de vader is ze minder lief. Die wordt, als hij niet op tijd maakt dat ie wegkomt, opgegeten, zoals spinnen dat vaker schijnen te doen. 

Onkruid bestaat niet

Het lijkt een kruising tussen madelief en paardenbloem, als je het zo ziet, maar het is klein hoefblad. Lijkt dan weer in niets op groot hoefblad, behalve misschien het gestadig uitbreiden. Is gratis aan komen waaien en valt ook daarmee officieel dus hoogstwaarschijnlijk in de categorie onkruid, maar is dat belangrijk, vraag ik mij dan af. Het is één van de eerste bloeiers dus dat is reuze fijn voor de eerste insecten, die hebben dan tenminste wat te eten. Dus hoezo onkruid.

Kleine vos

Met een twijfelachtig humeur trok ik naar de tuin vandaag. Het zit weleens niet mee tenslotte, dat overkomt de beste. Met mijn kop in de frisse wind en de zon op mijn bol ging het er na een tijdje alweer wat luchtiger aan toe, onder de hersenpan. En toen deze kleine vos als tweede vlinder in mijn tuin de krokusjes bezocht, was het leed zo goed als geleden. 

Lief

 

Het staat er bijna altijd wel, en zo goed als overal. Een zeer bescheiden bloemetje waar je makkelijk achteloos aan voorbij gaat, overheen loopt zelfs. Dat je makkelijk nauwelijks opmerkt. Gedachteloos geen oog voor hebt. Maar waarom eigenlijk? Want kijk nou. En alleen de naam al.

Waarvan akte

 

Kijk, deze staan toch al zeker meer dan een week hun gele best te doen. Dat mag ook vermeld worden. En dat wordt het bij deze.

Verrassing

 

Een tuinplan heb ik niet. Ik doe maar wat, net hoe het uitkomt, zo'n beetje. Eind vorig seizoen liep ik zo de tuin rond met zakken en netjes bollen en een handvol knoflooktenen die ik her en der in de grond stopte. Verstopte ook, want onthouden wat ik gedaan heb is er ook niet bij. Met als gevolg dat mijn tuin nu allerlei verrassingen voor me heeft. Vaak weet ik niet eens wat het is dat daar opkomt. Dus dat is dan straks ook weer een verrassing.

Mand

 

Vorig jaar ontdekte ik, ergens in het voorjaar, een handvol eieren in mijn bescheiden hooibergje. Eendeneieren. Die lagen daar open en bloot op eksters en kauwtjes te wachten. Die zich dat geen twee keer lieten zeggen. Twee dagen later lagen er nieuwe eieren, die hetzelfde lot ondergingen, waarna de eenden het verder voor gezien hielden. Op deze plek in elk geval. In een kringloopwinkel liep ik van de zomer tegen zo'n eendenbroedmand aan. Waarmee ik besloot een eventueel nieuwe poging dit jaar een betere start te geven.

Rozemarijn

In mijn huisje, waar het toch echt maar een paar graden warmer is dan buiten, staat dit stekje van de rozemarijn op bescheiden schaal net te doen of het hoog zomer in Frankrijk is.

Is a rose

 

Ongedurig loop ik mijn rondjes door de tuin. Is er al wat te zien? Komt er al wat? Ik kan het wel uit de grond kijken deze tijd van het jaar. Ik kan de blaadjes wel aan de bomen kijken. Het duurt allemaal nog even. Maar bij deze roos is het alvast gelukt.

Hommel

Ik zag dan misschien de eerste vlinder - een citroenvlinder - en het eerste kikkertje - piepklein.. buurvrouw zag de eerste hommel. Die hoorde ik alleen maar zoemen, wat ook al heel mooi was. Er valt nog niet veel te halen voor zo'n beestje, maar gelukkig doet het longkruid al wel haar best. 

Kikkertje

Twee jaar geleden groef ik met mijn oudste zoon zo'n zwarte cementkuip in, bij wijze van vijver. Van mijn dochter kreeg ik er wat waterplantjes bij. Vorig jaar spotte er ik op mooie dagen eerst één, toen twee en later zelfs drie zonnende kikkertjes omheen. Tot mijn innig geluk. Vandaag zag ik er eentje voor mijn voeten wegspringen. Een piepkleintje. Ze zijn er nog. 

De eerste vlinder

Ik brak mijn gesprek met de buurvrouw er tamelijk onbeleefd voor af, want daar fladderde hij opzichtig door mijn territorium: de eerste vlinder! Geheel volgens het spreekwoord en de ongeschreven wetten der natuur was het een citroenvlinder. Ik moest 'm wel door twee buurtuinen achtervolgen voordat ik 'm een beetje fatsoenlijk op de foto had, maar vooruit. De lente is begonnen, wat mij betreft. 

IJssculptuur

Het is mosterd na de maaltijd natuurlijk, en al bijna niet meer voor te stellen nu het zonnetje zo lekker schijnt vandaag, maar twee weken geleden maakte ik nog deze ijssculptuur. Van de ijsdeksels van alle emmers en teiltjes die waren vol geregend de voorgaande wintermaanden. Inmiddels is de expositie opgeheven. En zijn de emmers en teiltjes weer vol geregend.

In plaats van Insta

 

Gistermiddag was ik even op de tuin, het was mooi weer, ik had goede zin. En een medetuinier, die ik even sprak, was het opgevallen, vertelde hij, dat ik zo weinig foto's plaatste de laatste tijd. Op insta, bedoelde hij. Want dat deed ik graag, foto's plaatsen op insta. Met een klein verhaaltje erbij. Over de wederwaardigheden op de tuin. En blijkbaar werd dat gewaardeerd. En nu dus gemist. Want insta, dat doe ik niet meer. Evenmin als facebook. Dat kan echt niet meer, vind ik. Legde ik ook de medetuinier uit. Al behoeft het eigenlijk geen uitleg natuurlijk. Toch bedacht ik mij bij het naar huis lopen dat ik het zelf eigenlijk ook wel een beetje mis, mijn eigen tuinverslagen. Vandaar dat ik mijzelf hier, op deze bescheiden, wat verscholen plek, een nieuw podium verschaf. Voor wie het leuk vindt.